NEFESİN YETER

 

Anneciğim , 

Annem 

Anam

Bu şiir sana ve şahsında tüm annelere

 

Nefesin Yeter 

İstiyorum ki, 
Sen hep mutlu ol, 
Bırak bizi düşünmeyi, 
Biz düşünelim seni. 

Hani, 
Her akşam, kapıyı çaldığımda,
Anne kokusu karşılıyor ya beni. 
Hani, 
Öpüyorum ya,beyaz tülbentinde kadife teni, 
İşte bunlardan mahrum etme beni. 

Sen hasta olunca, 
Dünya üzerime yıkılıyor, 
Başımdan aşağıya kaynar sular dökülüyor. 
Ahh, 
O tahlilleri beklemek yokmu, 
Nefesim sıkışıyor. 
Bana diyorlar ki, sakin ol. 
Olamıyorum... 
İçimde bir dağ yanıyor. 
Yine al terler döktüm,
Zafer Malazgirt'in kırmızı bekleme koltuğunda. 
Ağzının içine baktım, ne diyecek diye 
Neyseki, 
Korkulacak birşey yok dedi. 
İşte o an dünyalar benim. 

Ah be annem, 
Yalvarıyorum,birazda kendin için yaşa. 
Boşver bizi. 
Artık oğmaç çorbası yapacağım diye yorma kendini olurmu?
Merak etme,ben sularım
Kırmızı karanfillerini, sarı güllerini. 
Sen gri koltuğunda tesbihini çek. 
Ye, iç, keyfine bak. 
Paha biçemem ömrüne, 
Nefesin yeter...

11 Mart 2008

(Yıllar yorgunu annem'e) 

 

Sevgiyle Kalın

Hoş Kalın